Eetstoornissen bij kinderen, adolescenten en volwassenen
Sommige mensen ervaren een hapering in het eetgedrag.
Heb je het gevoel niet meer te weten wat en hoeveel je nu wel of niet kan eten?
Geven anderen aan dat ze zich zorgen maken?
Of heb je het gevoel dat je eetgedrag ook op andere vlakken in je leven een invloed heeft?
Dan is het zinvol om samen te bekijken waar je tegenaan botst en hoe je hiermee geholpen kan worden.
Ik ben toegetreden tot de conventie en daardoor kunnen jongeren tot en met 23 jaar bij mij terecht voor gratis ambulante zorg.
Eetgedrag kent een normale en natuurlijke ontwikkeling vanaf de geboorte. Door de ontwikkelingen in de mondmotoriek van zuigelingen, zijn ze klaar om te wennen aan meer vaste texturen dan melk. Neofobie (angst om nieuwe dingen te proeven/eten) is een normale fase bij 2-6-jarigen, vanaf de lagere school vermindert die neofobie, dit gebeurt niet even snel bij elk kind. Jongeren gaan streven naar een grotere autonomie, ook op het vlak van voeding.
Eetprobleem of eetstoornis?
Een eetprobleem is een verstoring van dat gezond eetgedrag, waardoor eten niet meer ontspannen of natuurlijk verloopt. Zo kan een kind dat hard heeft moeten overgeven, schrik hebben om bepaalde voedingsmiddelen te eten, een tienermeisje wat strenger diëten o.w.v. haar uiterlijk, een jongere alleen maar ongezond willen eten, …
Een eetstoornis bevat niet alleen een eetprobleem (en dus verstoord eetgedrag), maar ook problemen op andere levensdomeinen.
Het kind met schrik om over te geven, kan vermijden om het huis te verlaten, uit schrik te moeten overgeven, het tienermeisje kan zich wat gaan isoleren om zo (ongezondere) eetmomenten met andere tieners uit de weg te gaan, de jongere die alleen ongezond wil eten, kan eten meesmokkelen naar de kamer, …
Een eetstoornis is complex en ingrijpend, zowel voor de persoon zelf als voor de naaste omgeving. Professioneel advies is hierbij noodzakelijk.
Als diëtiste bied ik een veilige en steunende omgeving waar je je gehoord èn begrepen voelt. Indien nodig of op jouw vraag, wordt er samengewerkt met andere hulpverleners (huisarts, pediater, psycholoog), om zo samen tot herstel te komen.